کسی که درپی رسیدن به مقصدی است، بایستی دنبال نشانه و علامتی باشد که راهنمایی‌اش کند. مخصوصا اینکه در جایی غریب مانده و راه را هم بلد نباشد. اینجاست که قدر هر نشانه‌ای را می داند و با دل و جان به سمت و سویش می‌شتابد.
انسان، مسافر غریبی است که چند روزی در دنیا قرار گرفته و باید به سمت خداوند متعال حرکت کند. مسیری دشوار و پرخطر پیش رو دارد که باید تا خدا آن را به سلامت طی کند. در این مسیر پرفراز و نشیب هر نشانه ای که او را متوجه پروردگار نموده و به سوی خدا راهنمایی اش کند ارزشمند و مقدس کند.
خداوند مهربان نیز این لطف و عنایت را از بندگانش دریغ نکرده و برای هدایتشان، نشانه هایی قرار داده که می بایست، بزرگ شمرده شده و مورد توجه و احترام قرار گیرند. قرآن مجید، این بزرگداشت شعائر الهی را به اهل تقوا نسبت داده و می فرماید: و مَن یُعظِّم شَعائر الله فِإِنَّها مِن تَقوی القُلوب؛ و هر کس شعائر الهى را بزرگ دارد و به نشانههاى آئین خدا و پرچم‌هاى اطاعت او، احترام بگذارد این از تقواى دلها است.[1] با این بیان، بزرگداشت شعائر الهی راه رسیدن به خدا و نشانه تقواست. و هرکس می خواهد به سعادت برسد باید از مسیر تکریم و توجه به نشانه های خدا حرکت کند. اصلا نمی شود در مسیری که به خدا منتهی می شود به تابلوها و نشانه هایی که خدا خودش سر راه بندگان گذاشته بی توجه بود.
یکی از این نشانه ها که مورد توجه خاص خدا قرار گرفته اند،ادامه مطلب
طبقه بندی: شرح حدیث،
برچسب ها: فلسفه زیارت، چرایی زیارت، چرا باید به زیارت امامزادگان رفت؟، آثار زیارت،
داغ کن:
